powrótZbigniew Woźniewski

Lekarz ftyzjatra, chirurg Szpitala Wolskiego od 1941 r., a wcześniej (w czasie studiów medycznych) wolontariusz. 5 września 1944 r., kiedy Niemcy rozstrzelali wiekszość mężczyzn znajdujących się w szpitalu, ukrył się z grupą rannych i jako jedyny lekarz przetrwał tę masakrę. Przejął wówczas obowiązki naczelnego lekarza szpitala i zorganizował na nowo jego pracę.

ur. 1914, zm. 1969

W 1976 r. nakładem Państwowego Instytutu Wydawniczego ukazały się wspomnienia dr. Woźniewskiego pt. "Książka raportów lekarza dyżurnego. Szpital Wolski w okresie Powstania Warszawskiego". Powstały one w latach 1944-1946. Zawierają one raporty lekarza dyżurnego, które dr Woźniewski prowadził od 5 sierpnia do 7 września 1944 r. Oto jeden z nich:

10 VIII 1944 - czwartek

Stan chorych: meżczyzn 88, kobiet 79, dzieci 37, razem 204.

Zgonów 3.

Od rana deszcz. Wypogodziło się od południa. Inspekcja kotłowni, przegląd paliwa.

Lekarze: Bogdanowicz, Barcikowski, Barcikowska H. (lekarz dentysta), Chomiczewski, Domański, Dąbrowski, Gacówna, Hroboni, Kontrymówna, Hagmajer, Kurowska, Makuchówna, Rogalski, Toczkowski.

Pielęgniarek dypl. i sanitariuszek 35, felczerów 2, służba 20.

Główny kanclerz: Gawłowska Maria.

Przełożona pielęgniarek: Menke Wanda.

Kilka godzin minęło na przygotowywaniu grobu, w którym złożono 18 zwłok.Kilka trupów wydobyto z sali sekcyjnej w zupełnym rozkładzie. Zabudowania gospodarcze (stajnia) spłonęły.

Na terenie szpitala znaleziono ulotkę-ultimatum.

W szpitalu porządek - zdrowi chorzy pomagają w grzebaniu zmarłych, w noszeniu wody. Sterylizacja materiału opatrunkowego.